Aby polecieć na wyspę,
muszę z pełną powagą przedstawić dokumenty mojej tożsamości.
Konsul patrzy na moje zdjęcie paszportowe,
patrzy mi w oczy,
ponownie na zdjęcie:
— Cel wyjazdu?
— Uwyspowienie.
— Jacyś znajomi?
— Na wyspie? – uśmiecham się.
— Potrzebne jest ubezpieczenie zdrowotne.
— Ale przecież lecę na wyspę.
— Potrzebny jest wyciąg z banku,
potwierdzający możliwość samodzielnego utrzymania się.
— Ale to przecież wyspa, prawda?
— Może pani mówić z sensem? Bo to brzmi absurdalnie.
— Dokładnie. Dlatego właśnie chcę na wyspę.
— Ma pani bilet powrotny?
Patrzymy na siebie zdziwieni przez cztery sekundy
i nagle wybuchamy śmiechem.
Wraz z nami zaczynają śmiać się jak szaleni
pracownicy administracyjni,
ludzie na korytarzu,
dzieci pękają ze śmiechu,
starsi ludzie kulą się ze śmiechu,
młodzi wyrzucają swoje dokumenty w powietrze,
konsul w końcu łapie oddech i mówi coś pracownikowi,
w tym hałasie nic nie słychać,
wszyscy tarzamy się po podłodze
i powtarzamy, krztusząc się śmiechem:
- my
- wy-spa
- lecim
- je-dziemy
- wy
- spa
- czy
- jedzie
- my
- jedzie-my
- wy
- wy
- spa
- je
- dzie
- my
…

_Tłumaczenie: Paweł Sakowski
© Instytut kultury Miejskiej
Przekład z tomiku “Dowód (nie)osobisty” nominowanego do nagrody “Europejski Poeta Wolności 2018”
europejskipoetawolnosci.pl