Gdybym chciała zamieszkać na dziewiątym piętrze,
to na drugim piętrze musiałby mieszkać Bukowski.
Wtedy, w trakcie fatalnych poranków,
gdy na sznurze do wieszania bielizny
kołysze się mój jedyny wybór:
„co wejdzie łagodniej w moje serce,
nóż kuchenny czy sprężynowiec?”;
gdy, mając tego typu myśli,
moja noga nagle ześliźnie się z balkonu,
Bukowski mógłby zdążyć obudzić się z kłuciem w sercu,
włożyć głowę pod strumień zimnej wody,
otworzyć stwardniałymi palcami puszkę porannego piwa,
zapalić papierosa,
znaleźć spodnie pod łóżkiem
i rzucić się w stronę balkonu,
aby mnie złapać.
Wtedy powie: „Hej, co tam?”.
A ja wyjmę swoje serce z lodówki
wraz z połówką cebuli, jaka mi została,
położę je na stole i powiem: „To właśnie”.
Buk, tym razem to był prawnik,
czyli nieudany poeta,
książę prawniczej palestry,
bo prawo to nieudana literatura,
(oboje piszemy o tym „jak żyć”),
ale on nie ma czasu na talent,
bo każdego dnia musi wysyłać ludzi na łono pisarza,
ludzi, którzy zabijają, umierają i krzyczą
„nie ma szans, by żyć w oparciu o twoje wiersze!”,
ludzi, którzy zabijają, umierają i gniją
z powodu niewłaściwych wierszy.
Każdego dnia, z zawodową zazdrością,
ścina on siedem rozdziałów mojej książki,
a w ich miejsce wstawia paragrafy,
o tym jak uczyć życia poprzez ciężkie urazy psychiczne.
O północy staje się malutki,
zakłada ręce za plecy i mówi: „Wiąż”,
i kuli się jak kot między nogami mojej poezji.
Każdego ranka (jak o poranku dnia egzekucji,
gdy naciągasz prześcieradło na głowę
i prosisz o dodatkowe pięć minut snu),
wytrząsa z kodeksu prawa karnego moje wiersze-zakładki,
delikatnie składa i chowa do wewnętrznej kieszeni garnituru,
skrycie,
bardzo skrycie,
aby wsunąć je do kieszeni najmłodszego skazańca.
Buk powącha cebulę,
ja powącham cebulę,
a na ruinach zrujnowanego poranka
będzie słychać tąpnięcie wiersza pozbawionego życia.

_Tłumaczenie: Paweł Sakowski
© Instytut kultury Miejskiej
Przekład z tomiku “Dowód (nie)osobisty” nominowanego do nagrody “Europejski Poeta Wolności 2018”
europejskipoetawolnosci.pl