Cześć Hitlerze,
teraz, gdy hałas przycichł,
gdy ja — obywatelka postsowieckiego kraju —
dojrzała, zdrowa, gotowa na wojnę i niepotrzebna w czasie pokoju,
teraz, gdy siedzę spokojna na chodniku Odeonplatz,
zapraszam cię na piwo i plotki
o wszystkim, byle nie o wojnie.

Na Marienplatz widziałam chłopaka, który krył się przed innymi
i kobietę, która się nagle spłoniła
i dzieci biegnące ze spuszczonymi głowami
oraz kochanków umykających przed sobą wzrokiem
i cały naród, któremu tak bardzo jest wstyd,
choć już niemal nie wie dlaczego.
I przypomniałam sobie dni spędzone w Moskwie,
gdy rozparta na bujanym fotelu w taniej kafejce,
obserwowałam ludzi, którzy nie mieli powodu, aby się wstydzić.

Hitlerze, bardzo boję się ludzi,
którzy nie mają powodu do wstydu,
bohaterów z błyszczącymi oczami,
lśniącymi zębami i medalami…
Uciekaj szybko od zwycięzców,
od ich szczęścia,
od ich gwaru.
Hitlerze, oni pamiętają wyłącznie ostatni wystrzał
i nic nie robią przez całe życie.
Opowiadają żarty o wojnie,
w ich chichocie pobrzmiewa posmak klęski.
Zwycięzcy, którzy zapominają,
zwycięzcy, którzy się starzeją,
zwycięzcy, których wyczerpał stupor.

Hitlerze, oddychaj spokojnie —
musisz być pokonany, abyś mógł iść naprzód
i zgrzeszyć co nieco, abyś mógł żyć.

Hitlerze, odkładam na bok opowieści moich ojców,
wstyd mi za wszystkich zwycięzców,
zapraszam cię na piwo.

_Tłumaczenie: Paweł Sakowski
© Instytut kultury Miejskiej
Przekład z tomiku “Dowód (nie)osobisty” nominowanego do nagrody “Europejski Poeta Wolności 2018”
europejskipoetawolnosci.pl