ნელა ვცხოვრობდით,
რადგან მშვიდობა იყო.
დაკარგული ადრე თუ გვიან იპოვებოდა
და იმდენად უსაფრთხო სივრცე იყო სიცოცხლე,
რომ სახლიდან გამოვდიოდით და უნებურად ვიკარგებოდით.
ღმერთი კარგ დროს გვახსენდებოდა,
ცუდ დროს, საკუთარ თავებს ვახსენებდით
...და ღმერთს ახსოვდა.
ჩვენი ცხოვრება - საათის ისრებს უკან წევდა მოგებული დრო,
ომის გადადება -
საწოლში ზარმაცად ნებივრობის ფუფუნება იყო,
ცეცხლზე ყავის ნელი მოდუღება,
ყოველ წელს ნაძვის ხეზე ერთი და იგივე სათამაშოს დაკიდება,
ფოტოებზე ჩვენი მამების დაბერება,
ჩვენი გადადებული სიყვარულები,
დაუმთავრებელი წიგნები,
ჩვენი კამათი წვრილმანებზე,
რომელიც ქვეყნის დასალიერი გვეგონა,
ჩვენი ყოფითი ნანგრევები,
რადგან მშვიდობა იყო,
ჩვენ ვკვდებოდით ნელა, რიგრიგობით, წესისამებრ -
უფროსიდან უმცროსამდე,
გულისცემის თანდათანობით დაყრუებით,
კარგად მოწყობილ პალატებში
ღირსეულ ცხოვრებას მორგებულნი.
_სომხურიდან თარგმნეს ასია დარბინიანმა და დიანა ანფიმიადმა